ความสำเร็จมีพ่อหลายคน ความล้มเหลวเป็นลูกกำพร้า

เรื่องธรรมดาของชีวิตที่มักจะมีโอกาสตามเข้ามาจากความสำเร็จที่ได้รับ และอีกด้านก็ต้องพบเจอเรื่องตรงกันข้ามที่ยิ่งให้เจ็บปวดนานขึ้นกับความรู้สึกที่เหมือนโดนทับถมจากสิ่งต่างๆ โดยเฉพาะจากการแบกรับความรู้สึกตัวเอง

ถ้าเป้าหมายกับความสำเร็จเป็นคนละสิ่งกัน.. งั้นคำถามที่ต้องตอบตัวเองให้ได้ก่อนคือเป้าหมายของเราคืออะไร เราตั้งเป้าอะไรไว้กับช่วงเวลาของชีวิตทุกวันนี้ แล้วความสำเร็จที่เราวาดฝันมันคืออะไร อยู่ตรงไหน ผู้ใหญ่หลายคนเคยเล่าให้ฟังว่า ถึงจุดนึงเขาอาจมาถึงเป้าหมายที่เขาตั้งไว้แล้ว แต่ยังไงก็ตามก็ยังไม่รู้สึกประสบความสำเร็จ

การได้รู้สึกว่าประสบความสำเร็จมันคืออะไร แล้วอยู่จุดไหนกันนะ?

ช่วงนี้เป็นอีกช่วงนึงที่ชีวิตรู้สึกเหมือนวิ่งอยู่ในกงล้อ ความรู้สึกมันเป็นความรู้สึกแบบเดียวกับเมื่อต้นปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน คำถามคือทำไมชีวิตถึงวนลูปกลับมารู้สึกเหมือนเคย แล้วช่วงที่รู้สึกว่าออกจากลูปไปนั้นเราออกได้ยังไง เราคิดถึงเรื่องอะไร เราถึงเอนจอยจนเลิกคิดถึงลูปการใช้ชีวิตแบบเดิมได้

หรือจริงๆ แล้วเราไม่เคยออกจากลูปเลย

เราแค่หันเหความสนใจของตัวเองช่วงเวลาหนึ่งออกไป เพราะคิดว่าเราอาจจะเจอทางที่ดี เจอทางที่สามารถแก้ปัญหาได้ รวมไปถึงเจอทางที่สามารถทำให้เราเข้าใกล้เป้าหมาย และคิดว่าเป็นหนทางที่จะประสบความสำเร็จได้

แต่พอใช้เวลา explore ไปช่วงระยะเวลานึงจนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนลอยคออยู่บนเรือกลางทะเล ยังไม่เห็นเกาะ ไม่รู้ว่าที่แล่นตามเส้นทางมานั้นถูกต้องหรือเปล่า ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะต้องแล่นไปตามทางที่คิดเอาเองว่าถูกต้องแบบนี้อีกนานแค่ไหน จนนานเข้าบางทีก็คิดว่าเราเชื่ออีโก้ของเรามากเกินไปหรือเปล่า เราเชื่อดาวเหนือของเราแบบหลับหูหลับตาอยู่หรือเปล่า

จนอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตการทำงานของตัวเองแทบไม่ต่างกับการผจญภัยล่องอยู่กลางทะเลเลย บางวันเหนื่อยล้าใช้เวลาทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ลืมวันสำคัญของคนรอบข้าง แล้วพยายามทำดีชดใช้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางคืนเคว้งคว้างเหมือนอยู่กับตัวเองคนเดียว ระบายพูดอะไรออกมาคนเดียว เหมือนเตือนสติตัวเอง คุยกับตัวเอง เออออไปเอง เหมือนคนทำตัวประหลาดๆ

แต่ถ้ายังไม่ถึงจุดหมาย แล้วยังไม่โดดลงจากเรือ
เราก็คงยังเหมือนอยู่ในเส้นทาง และทุกอย่างมันคงจะยังดูปกติดี

ถ้าเราเองยังไม่เป็นบ้าไปเสียก่อน