ถ้าผมพูดว่า อยากมีเวลามากกว่านี้
ก็อาจจะมีคนตอบกลับมาว่าบริหารเวลาไม่เป็นบ้าง ต้องทำอย่างนั้นบ้าง ต้องทำแบบนี้บ้าง ตั้งคำถามสำหรับการใช้เวลาในแต่ละวันบ้าง แต่ท้ายที่สุดจะมีใครสักคนที่เข้าใจความหมายของคำพูดได้ดีเท่าตัวผู้พูดเอง บทความที่แล้วผมหยิบคำเก่าๆ ที่เคยเขียนลงสมุดมาใส่ลงบล็อกนี้ในชื่อเรื่อง ก่อนตัดสินใจ.. หลังตัดสินใจ มันเป็นช่วงเวลาสมัยเด็กๆ ที่เรากำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง แต่ด้วยความที่ยังมีประสบการณ์ไม่มากพอ, คิดไม่ถี่ถ้วน หรือสภาพแวดล้อมที่อยู่ในตอนนั้นก็ดี ทำให้เราตัดสินใจบางอย่างออกไป แล้วเกิดผลกระทบตามมาในภายหลัง
ใจนึงก็อยากจะคิดว่าอะไรที่ตัดสินใจไปแล้ว มันเกิดอะไรก็แค่เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม รับมันให้ได้ จะเอาตัวเอาสมองไปขวางทางน้ำมันก็เสียเวลาเสียความรู้สึกเปล่าๆ ใจนึงก็นึกเสียดายช่วงก่อนที่ตัดสินใจว่าทำไมไม่คิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้ เพราะฉะนั้นการตัดสินใจมันเหมือนเป็นเรื่องยากเสมอกับเรื่องใหม่ๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในช่วงชีวิตที่ใช้มา
มันอาจจะมีคนมากมายอยู่ข้างเราในวันที่เรากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง แต่จะมีสักกี่คนที่รับผลตามมาได้เท่ากับที่เราเป็นอยู่ หรือรู้สึกอยู่? แล้วท้ายที่สุดเราควรจะโทษสิ่งใด คนรอบข้าง หรือสิ่งแวดล้อมในช่วงเวลานั้น.. หรือว่าเราเองที่ไม่ได้ฟังเสียงความรู้สึกลึกๆ ของตัวเอง
บทความนี้คงเป็นบทความที่ผมใช้บ่นเรื่องราวจิปาถะในชีวิตทั่วไป เหมือนที่เคยเขียนมา แต่ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้เขียนเรื่องแบบนี้ลงบล็อกมานานมากแล้วก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะไม่มีเวลามาตั้งใจเขียนจริงๆ หรือเปล่า หรือแท้จริงแล้วมันเป็นช่วงที่ไม่ได้เหนื่อย ไม่ได้คิดอะไรมากก็ไม่ได้อยากจะเก็บมาเขียนแบบตอนนี้
ผมนอนไม่หลับมาสักพัก ทั้งๆ ที่ร่างกายก็เหนื่อยก็ล้า ตอนทำงานก่อนจะนอนก็รู้สึกง่วง แต่พอตอนตั้งใจจะนอนก็หลับไม่ลง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเหมือนกับห่วงอยู่ตลอดว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไร วันที่ผ่านมาทำอะไรไปบ้าง วันข้างหน้าต้องเตรียมตัวอะไรยังไง จนท้ายที่สุดแล้วก็มานอนคิดเล่นๆ ว่าจริงๆ แล้วทุกอย่าง เรื่องทุกเรื่องมันโอเคหมด ถ้าไม่มีเวลาเข้ามาเกี่ยว
หรือเราแม่งหวงเวลาเกินไปวะ?
ตั้งแต่เริ่มเข้ามาเรียนโทภาคค่ำได้เดือนกว่า เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีเวลาว่างน้อยลง มีเวลาทำงานน้อยลง ได้นอนน้อยลง แล้วก็ไม่ค่อยได้วิ่ง กลับกันได้เดินทางเยอะขึ้น ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนท้องถนน คุยกับลูกค้า ทำเรื่องที่เบียดเวลาเขียนโปรแกรมมากขึ้นในแต่ละอาทิตย์ จนบางทีก็กังวลว่างานจะไม่เสร็จบ้าง เหมือนตัวเองกังวลพะวงอะไรอยู่ตลอดเวลาว่าเดี๋ยวจะต้องทำอะไรต่อ พรุ่งนี้มีอะไรที่ต้องทำ ต้องไม่ลืมมั้ย
บางทีก็เหนื่อย รู้สึกอยากพัก
อยากจะหายไปนอนเล่นอยู่ริมหาด หรือพักสูดอากาศอยู่กลางป่า โดยที่ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอะไร ไม่ต้องคิดถึงงาน ไม่ต้องคิดถึงเรียน ไม่ต้องคิดถึงครอบครัว แล้วก็ไม่อยากให้ตัวเองกังวลย้อนนึกถึงเรื่องพวกนั้น บางทีการตัดสินใจมันควรจะง่ายเหมือนกับการที่พูดออกไปว่า ได้ หรือไม่ได้ บางทีการตัดสินใจมันควรจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ไม่ใช่ต้องมานั่งคิดถึงผลกระทบที่ตามมาจนไม่รู้สึกว่า ตัดสินใจไปแล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไร
บางทีก็ควรจะหยุดพัก ไปนอน. แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาทนเริ่มกับมันใหม่ 🕛😔