หลักการเขียน กับ แรงบันดาลใจ

บางทีก็เคยคิดนะ ว่าการจะเขียนเล่าเรื่องราวตัวเองลงในอะไรสักที่หนึ่ง มันต้องมีอะไรมาดลใจหรือฉุดใจให้เขียน คงไม่ใช่อารมณ์ไหนๆก็เขียนออกมาได้?หรือถ้าเขียนได้ มันก็จะขาดรสใดรสหนึ่งไปเหมือนต้มยำขาดรสเปรี้ยว แม่งก็คงไม่อร่อยอะ เหมือนๆกัน ..?หลายวันที่ผ่านมาไม่ได้เข้ามาเขียนเรื่องเลย มัวเมาหลงแต่ไปทำโน้นทีนี้ที พอมาลงหน้าคอมก็ฟุ้งซ่านอะไรสักอย่าง เดี๋ยวเปิดหน้าเว็บนั้นเว็บนี้ รู้สึกว่าจะบ่นมาเยอะ เข้าเรื่องที่จะเล่าในวันนี้เลยจะดีกว่า

วันก่อนก็ไปสอบที่ ม ปกติ ออกห้องสอบมาด้วยจิตใจที่แจ่มใส เนื่องด้วยการที่พอจะสู้กับข้อสอบได้หน่อย … คุณๆ ทั้งหลายว่ามั้ย ตอนเช้าๆ เจอเรื่องดีๆ รู้สึกถึงอะไรดีๆ มันก็อาจจะทำให้วันนั้นของคุณๆทั้งหลายรู้สึกเหมือน เป็นวันที่ดีๆ

ผมก็คิดอย่างนั้น รู้สึกดีมาค่อนวัน แต่ถ้าเมื่อใดก็ตามที่คุณนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างได้ และ เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจของคุณเอง มันจะเปลี่ยนวันทั้งวันของเราไปทันที

ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองฟุ้งซ่าน อยู่คนเดียวแล้วชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จะหาเรื่องออกจากบ้านให้ได้ แต่เดี๋ยวก่อน .. ที่เขียนๆมาข้างบน มันเกี่ยวอะไรกับหัวเรื่อง หลักการเขียน กับ แรงบันดาลใจ วะ ? ผมคิดว่าคำว่า แรงบันดาลใจ มันไม่น่าจะเป็นอะไรที่หมายถึงสิ่งดีๆที่คอยผลักดันเท่านั้น แต่กลับกัน เรื่องที่เราคิดว่า เป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำ เรื่องที่เราพลาดไป เรื่องที่เราเสียใจ เรื่องพวกเนี้ย มันก็เป็นแรงบันดาลใจให้เราเขียนออกมาได้เหมือนกันนะคับ

คงเหมือนกับที่ว่า ทำไมเวลาใครบางคนเสียใจเศร้าใจ ต้องอัพเดทสถานะเฟซบุค / ทวีต ให้คนอื่นเขารู้ละมั้ง

ก็แค่ความคิดโง่ๆ กากๆ ของนายจิรายุ อย่าสนใจเลยคับ :D